Yeni bir yıla girerken...

Hayatımız kentli olmak ile kente karşı dayanışmak arasında bir çatışmanın patırtısı eşliğinde akarak ilerliyor. Köy derneklerimiz ile düğünümüzü, cenazemizi kentte yalnız kalmadan yapabiliyoruz. Fakat bundan fazlasına da asla izin vermiyoruz. Hep burada, bu güvenli köy ortamında kalabilir miyiz? Esenyurt’ta belediye başkanı iken kurduğumuz kültür merkezinin sonraki yönetim tarafından düğün salonuna dönüştürülmesini sadece benden sonraki belediye başkanına bağlayabilir miyiz? Bağlarsak rahatlayacağımıza eminim. Çünkü binlerce insanın içinde resim, heykel, edebiyat, dil kursları, tiyatro ve müzik olan bir kültür merkezi yerine elektro saz, yaş pasta ve fanta eşliğinde bir düğün salonunu tercih etmesi canımızı sıkıyor, sıkmalı da... İnsanların düğün ihtiyacını küçümseyerek, sarkastik bir dil kullanarak bu durumdan çıkabileceğimizi sanmıyorum. Peki, dünyadaki 3. bin yılımızın içindeyken ilerlemenin insanlara kendilerini küçük hissettiren büyük betonarme yapılarla olmadığını nasıl anlatacağız? 

Köylülük tek başına bir sorun değildir zira hepimiz çeşitli güzel ve sevimli köylerde doğduk. Kerpiç evlerde emeklerken tandırda yapılan ekmeklerden yedik. Fakat ana karnında kalmakta ısrar etmek bir sorundur. 2020’ye girerken bulunduğumuz yerden dünyaya baktığımızda, İngiltere’de Boris Johnson, Amerika’da Trump, Macaristan’da Orban ya da Türkiye’de Erdoğan, dünyaya gelmekten pişman olanların dünyada yaşamak isteyenlerden intikam alma mücadelesini izliyoruz. Ana rahminde kalmayı istemek bir sorundur. Bugün bizim büyük sorunumuz kente karşı dayanışmadır. Bugün bizim büyük sorunumuz kentli olamamanın neden olduğu aşağılık kompleksiyle daha büyük beton projeler arzulamamızdır. Kullandığımız beton miktarı arttıkça bizi kabul etmeyen kentlerden intikam alıyoruz.

2020’de İstanbul’dan bir Ayvazovski daha çıkması mümkün müdür? Ayvazovski bugün elimize geçse şehir hastaneleri inşaatında çalıştırırdık.

Dünya biz istesek de istemesek de iletişim ve ulaşım teknolojilerinin gelişmesiyle birlikte küreselleşiyor. İngilizler Brexit ile ana rahminde kalmak istese de başka sağ popülistler insanların aşağılık komplekslerini kaşıyarak iktidarda kalsalar da gerçek böyle. 

Eski güzel günler geride kaldı, istesek de istemesek de Cemal Süreya’nın dizesindeki gibi yeni bir hayatın acemileriyiz. Rahatımız bozulacak, rahatımız bozulmadan ilerleyemeyiz. Hepimize sağlıklı ve mutlu bir yeni yıl dilerim. 2020’de görüşmek üzere.