Hani ilkokul yılları; yerli malı haftası: Sıralarımızın üstünde Sümerbank kumaşı, üzerinde kendi topraklarımızda yetiştirilmiş yemişler, meyveler; hepimizde bir bayram havası. Dillerimizde “Dünyada kendi kendine yeten 7 ülkeden biri olma” gururu… “Yoksuluz” ama aç açıkta değiliz. ‘Hiçbir çocuk yatağa aç girmeyecek’ afişleri kentleri kuşatmamış henüz.

Toprak korunmalı, su korunmalı, iklim korunmalı, köylü korunmalı, tarım korunmalı sözleri de.

Kişinin gelişmişliğinin en temel ölçütü kendi kendine yeterliği, yani bağımsızlığı kabul edilirken; bir ülkenin gırtlağındaki lokmanın dışa bağımlılığı, hele bu denli verimli topraklara ve çalışkan çiftçilere sahipken kabul edilemez.

Sorunun kaynağı tarımsal üretimin dışa ve dövize bağımlı hale getirilmesinde ve üreticinin borçlandırmalarla ürün yetiştirmesinin çözümsüzlüğünde aranmalı. Önerim:

Bir an önce korumalı tarıma geçilmeli. Tarımsal üretimde Hollanda gibi merkezi planlama yapılmalı. Çiftçimizle birlikte ne üreteceği belirlenmeli.

Devlet teşvikleri üretimde; tohum, gübre, ilaç, sulama, mazot, elektrik vb. giderleri doğrudan ve bir plan çerçevesinde kullanılmalı. Ziraat Mühendisleri üreticinin üretim sürecinde zorunlu ve bedelsiz yer almalı.

Verimlilik ve sağlıklı ürün temel olmalı.

Elde edilecek ürüne ise o günün değerinden alım garantisi verilmelidir.

Çiftçinin faizsiz ve ürünle borçlarını ödüyor olması, bazılarını “günahlarından” kurtarabilir mi?

Unutulmamalı ki sağlıklı beslenen insanlar, sağlıklı ve doğru düşünen insanlardır.

Sahi bu ne kadar istenmektedir?

Saygılarımla…