Asırlardır bu topraklarda herkes söyleyeceği sözü söylemiştir.

Sözün sahibi, sözüne göre değer görmüş ya da değersizleşmiştir.

Her zaman, her yerde bir çift lafı olan insanlar, dost sohbetlerinde o bir çift lafını esirgememiştir. Dinleyeni olmuş, alkışlayanı olmuş, tenkit edeni olmuştur.

Laf söyleme özgürlüğünü konuşma disiplinini içerisinde ahlak ve erdemle yoğuran insanlar, her zaman lafı dinlenir, sözü tutulur insanlar olmuşlardır.

Önceleri; sohbet esnasında hazirunda olmayanlardan birisi için söylenen olumsuz laflara “ adam burada yok, ayıp oluyor” diye müdahale edilir, söz söyleme özgürlüğünün hukuku belirlenirdi. Dolayısıyla herkes haddini bilmek zorunda kalırdı.

Mevlana “ söz insanın ağzından çıkınca insan sözün esiri olur, çıkmayınca söz insanın esiri olur” dediği tarihi öğüt, toplumumuzda ve kültürümüzde hayat bulmuş, edepsiz konuşmaktansa erdemli suskunluğu daha faziletli saymıştır.

Kültürümüzde konuşma disiplini, büyük küçük hiyerarşisi ve terbiyesi içerisinde asırlardan beri süre gelmiştir.

Bir sosyal medya icat edildi;

Bu aralar söz söyleme disiplini, mertçe konuşmalar, delikanlıca ifadeler gittikçe azalmakta, önüne gelen istediğini konuşmakta, yazmakta edepsizlik artmakta, mertlik bozulmaktadır.

İnsanlar bir biri ardında yazmaya söylemeye başlamış, yüz yüze konuşmalar ortadan kalkmaya yüz tutmuş, ayıp kavramı gözetilmez olmuştur.

Söz söyleyen dudaklar yerini tuşlara bırakmış, yürekten gelen, içerisinde saygı dolu ifadeler teknolojiye yenik düşmüş, mekanik bir dünyada ruhsuz, kimliksiz ve saygısız bir dil oluşmuştur.

Söylediği sözde değer aranmasını arzulayan insanlar kadar, değersiz söz söylemeyi marifet sayan insanların olması, söze verilen kıymeti azaltmıştır.

Bir sosyal medya icat edilmiş, mertlik bozulmuştur.